Op het eerste oog zijn de romans van Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro opvallend divers; hij maakt steeds nieuwe keuzes in genre, setting, perspectief. Toch heeft hij een onmiskenbaar eigen stem; reflectief en onderhuids. En welke vorm hij ook kiest, steeds onderzoekt hij hoe herinneringen werken. De meeste lezers heeft Ishiguro bereikt met The Remains of the
In mijn informatiebubbel heeft iedereen het ineens over het gevaar van de informatiebubbel. Over hoe de algoritmes van Google en Facebook ons sturen naar de informatie die ons welgevallig is, zodat we steeds opnieuw bevestigd worden in ons eigen wereldbeeld. Maar die bubbel, die bestaat natuurlijk allang. Kijk maar eens in je eigen boekenkast. Hoeveel
Toen ik Barrevoetse Februari van Herta Müller las, realiseerde ik me weer eens hoe gebrekkig het leesonderwijs was dat ik op de middelbare school kreeg. Met ‘tekstverklaringen’ moest een boek worden geduid. Als je op die manier Müllers werk benadert, wordt het een vervelende exercitie, die geen enkel recht doet aan de werkelijk indringende leeservaring.
Svetlana Aleksijevitsj durft de wereld te confronteren met gruwelijke thema’s. Ik las haar Tsjernobyl-gebed nadat ze de Nobelprijs voor 2015 toegekend had gekregen. Als ik eerlijk ben; ik zag er niet naar uit om me te verplaatsen in mensen die de meest huiveringwekkende en onbegrijpelijke ramp uit de geschiedenis hebben meegemaakt. Wat hebben zij aan mijn
Selma Lagerlöf is een van de stoerste vrouwen uit de literatuurgeschiedenis, en toch kennen we haar hier eigenlijk alleen maar van haar kinderboek ‘Nils Holgerssons Wonderbare Reis’. Naturalisme, die hypervorm van realisme, was in de mode toen zij begon met schrijven. Haar landgenoten dweepten met de cynische realist August Strindberg. Lagerlöf koos ervoor om volledig